Η ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ του ΦΥΣΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ και η απαίτηση προστασίας και συνέχειας του δομημένου περιβάλλοντος, έγινε ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίον αναπτύχτηκε η πρόταση μας. Δηλαδή το υπάρχον κτίριο να προβάλλεται, ενώ η πρόταση του νέου κελύφους, να προκύπτει σαν συνέχεια του ΧΡΟΝΟΥ. Στην ουσία ο ΤΟΠΟΣ διαλέγεται, μιλά, δηλαδή ο ΤΟΠΟΣ ΛΕΓΕΙ. Αυτό αποτελεί την Κεντρική Ιδέα της Πρότασης, η οποία είναι ΤΟΠΟΛΟΓΙΚΗ και εξελίσσεται ΚΑΙ με την μαθηματική έννοια του όρου. Δηλαδή ο χώρος διαμορφώνεται μέσα από ένα είδος γενικευμένης γεωμετρίας, όπου εστιάζουμε στο ΥΠΑΡΧΟΝ ΚΤΙΣΜΑ. Το νέο κτίριο γεννάται από το υπάρχον κτίριο, ένας όγκος που αναπαράγεται από αυτό, αιωρείται, μετατίθεται και ξαναβρίσκεται σε συνέχεια, διαστέλλεται , σχίζεται και στρέφεται, ζητώντας τις αναφορές του, που αντλούνται τόσο από τα γεωγραφικά στοιχεία (ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΔΥΙΣΜΟ της ΣΠΑΡΤΗΣ), όσο και από τις αναφορές σε τοπόσημα του χώρου. Η σύνθεση είναι μια σύνθεση ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ και τελικά ΜΕΤΑΒΑΛΟΜΕΝΩΝ ΟΓΚΩΝ, που αναφέρονται στο άμεσο και απώτερο παρελθόν.
Η σύνθεση της εξωτερικής μορφής εστιάζεται στην αντιπαράθεση δύο στοιχείων: Του στιβαρού απόρθητου εσωστρεφούς πρισματοειδούς όγκου των εκθεσιακών χώρων – νέου κελύφους, σε αντιδιαστολή με την κοινωνικότητα του υπάρχοντος διατηρητέου κτιρίου. Υπάρχει ένα λειτουργικό και συμβολικό δίπολο, που θα εκφράζεται στη μορφή : Προϋπάρχον διατηρητέο και Σύγχρονο, Ορθοκανονικό και Παράγωνο, Κρυφό και Φανερό, Βαρύ και Ελαφρύ, Συμπαγές και Διάφανές, Απλό και Πολύπλοκο, και εν τέλει Μύθος και Πραγματικότητα.
Οι εκθεσιακοί χώροι, είναι το κέλυφος που ο ΧΡΟΝΟΣ και ο ΧΩΡΟΣ αλλάζουν μορφή. Σε αποκόβουν από το παρόν και σε ταξιδεύουν σε άλλες διαστάσεις. Η έκθεση γίνεται ένα πρίσμα μέσα σε ένα άλλο πρίσμα. Η πορεία στους εκθεσιακούς χώρους, είναι η διαδρομή μέσα σε ένα υπερβατικό γεωμετρικό χώρο. Η τεθλασμένη επιφάνεια των προθηκών σε ΕΛΚΕΙ από την είσοδο και σε συνέχεια σε μεταβιβάζει στο επόμενο επίπεδο και στην επόμενη θεματική ενότητα. Αυτή η πορεία πραγματώνει την πορεία ΕΛΞΗ – ΚΟΡΥΦΩΣΗ – ΑΠΟΦΟΡΤΙΣΗ.
Συμπερασματικά, η πορεία στους εκθεσιακούς χώρους βιώνεται μέσα από ένα συγκεκριμένο ρυθμό διαδοχής συναισθημάτων. Το προσδοκώμενο που αφού αποκαλυφθεί, επανέρχεται από άλλη οπτική γωνία και απόσταση, προκαλώντας ποικίλους συσχετισμούς. Η εναλλαγή των επιπέδων και η δυνατότητα ανάπαυσης και αποφόρτισης συνδέουν οπτικά τους γειτονικούς ιστορικούς χώρους (Αρχαία Ακρόπολη, Μυστράς, Βωμός του Ευρώτα, Ιερό της Ορθίας Αρτέμιδας).
